The worst thing about censorship is ########
De media brengt ons dagelijks de actualiteit van over de hele wereld. Voordat het op televisie of krant getoond wordt, wordt al deze informatie grondig gefilterd; censuur. Bij berichtgeving over geweld en wreedheden worden de meest gruwelijke beelden niet getoond. De media filtert het nieuws voor ons. Zij weten wat we wel en niet willen zien, zodat wij als kijker/lezer niet worden geconfronteerd met hevig verontrustende beelden. Het is voor onze eigen bestwil.
Maar op grond van welke criteria wordt censuur toegepast? Wat zijn de maatstaven hiervoor? En hoe gaan we om met fictief geweld, zoals in films of video games? Waar ligt de grens van het acceptabele en wanneer is een beeld te gruwelijk om te zien?
Binnen dit project wil ik de conventionele censuur en de representatie van het gewelddadige, schokkende beeld bevragen.
Ik toonde een aantal personen, afkomstig uit een dwarsdoorsnede van de samenleving, drie zeer verschillende filmfragmenten, maar wel alle drie gedomineerd door een hoge mate van expliciet geweld. Op deze wijze wil ik het vraagstuk van de criteria en maatstaven van censuur ter discussie stellen. Aan de hand daarvan wil ik mijn publiek prikkelen na te denken over de plek die deze beelden in onze samenleving innemen.
Is onze aversie voor de representatie van pijn en lijden in feite groter dan onze aversie voor pijn en lijden zelf?
